Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΦΡΕΓΑΤΑΣ “UNITED STATES” ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΡΕΤΑΝΙΚΗΣ “MACEDONIAN”

Γράφει ο Ηλίας Μεταξάς

TA AITIA TOY ΠΟΛΕΜΟΥ 1812 – 14

Ο Αγγλo-Αμερικανικός Πόλεμος του 1812-1814 δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστός εις το ευρύτερον αναγνωστικό κοινό. Διήρκεσε σχεδόν 3,5 χρόνια και ήταν εξαιρετικώς αιματηρός, ιδίως εις τις κατά Θάλάσσαν Επιχειρήσεις. Εκεί έλαβε χώραν η περί ής ο λόγος Ναυμαχία. Oι μεγάλοι πόλεμοι εκείνων των εποχών διαρκούσαν από 8 έως 11 χρόνια.

Οι 13 Νεοπαγείς Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ήθελαν μετ’ επιτάσεως να προσαρτήσουν και την “Northwest Τerritory” του Βρετανοκρατούμενου Καναδά. Μόνον η Πολιτεία της New England δεν συμφωνούσε με αυτήν την πολεμική περιπέτεια. Ο Υπουργός επί των Ναυτικών εζήτησε 20 επί πλέον Frigates, καθώς και άλλα 12 μεγαλύτερα καράβια με ισχυρόν οπλισμό 74 πυροβόλων έκαστον. Ορθώς προέβλεπε ότι επέρχεται δύσκολος ναυτικός πόλεμος. Τελικώς του ενέκριναν μόνον τις 10 Φρεγάτες.

Τον Φεβρουάριο 1811 ο Πρόεδρος James MADISON (1751-1836) απήτησε από το United Kingdom of Great Britain and Ireland να ανακαλέση τις περιβόητες “Orders in Council”, που εμπόδιζαν ακόμη και τους Αμερικανούς να διεξάγουν εμπορικές δοσοληψίες με τις Ευρωπαϊκές Χώρες. Σημειωτέον ότι οι περισσότερες εξ αυτών ευρίσκοντο υπό την Κατοχήν ή έστω υπό τον έλεγχο του Νapoleon BONAPARTE(1769-1821) με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Επίσης, ο Αμερικανός Πρόεδρος, απήτησε να σταματήσουν τις αρπαγές Ναυτών, οι οποίοι ήσαν Αμερικανοί Πολίτες, πάνω από τα Αμερικανικά πλοία με την πρόφαση ότι τάχα ήσαν Βρετανοί Υπήκοοι και να τους “ναυτολογούν” βιαίως εις το Royal Navy. Το γεγονός ότι και οι δύο Λαοί μιλούσαν την ιδίαν γλώσσα περιέπλεκε έτι περισσότερον την κατάσταση, πάντοτε εις βάρος των Αμερικανών.

Το Βρετανικό Royal Navy είχε μεγάλην ανάγκην από άνδρες, ένεκα των μακροχρονίων Ναπολεοντείων Πολέμων και δεν ορρωδούσε πρό ουδεμίας σημαίας. Τα Βρετανικά Πολεμικά πλοία συνελάμβαναν τους άτυχους Ναυτικούς από όποιο καράβι μπορούσαν. Υπήρχαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες Αμερικανοί Εμποροπλοίαρχοι διά να ξεφορτωθούν κάποιους ανεπιθυμήτους Ναύτες, από το δικό τους Πλήρωμα, τους κατέδιδαν και τους παρέδιδαν εις τα Βρετανικά Πολεμικά, ως Βρετανούς Υπηκόους. Το Λονδίνο χωρίς να βιάζεται συνεφώνησε υπό την προϋπόθεση να τις άρη από τις 23 Ιουλίου 1812, όμως το Κονγκρέσο στις 18 Ιουνίου 1812 εψήφισε υπέρ της κηρύξεως πολέμου. Αυτό ο Πόλεμος του 1812 εξ αρχής είχε περιορισμένους στόχους. Αναμφιβόλως ήταν μισητός σε πολύ κόσμο και εις τα δύο στρατόπεδα. Με τον Ατλαντικό να τους χωρίζη, η απόβαση ήταν αδύνατη δι’ αμφοτέρους τους εμπολέμους. Εάν τότε είχε ανακαλυφθεί ο Ασύρματος Τηλέγραφος, ένας ακόμη ηλίθιος και αχρείαστος πόλεμος θα είχε αποφευχθεί.

Οι μεν Βρετανοί ήσαν απησχολημένοι αποκλειστικώς με τον BONAPARTE. Εκτός τούτου είχαν και νωπές τις κακές εμπειρίες τους από τις κατά ξηράν μεγάλης κλίμακος επιχειρήσεις τους εις την Αμερικανικήν Επανάσταση. Λογικά λοιπόν ούτε κάν εσκέπτοντο νέον πόλεμο. Οι δε νεοπαγείς Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής δεν είχαν ούτε τα μέσα προς διεξαγωγήν νέου πολέμου. Το U.S. Navy, ευρισκόμενον ακόμη εις νηπιακήν ηλικία, βεβαίως δεν ήλπιζε ότι θα μπορούσε να νικήση το Royal Navy που είχε επικρατήσει παγκοσμίως. Το μόνο που θα μπορούσε να κάνη ήταν να επιτίθεται εις τα Εμπορικά πλοία της Μεγάλης Βρετανίας. Όντως, οι Βρετανοί είχαν αμυντικό κενό μόνο εις τα εκτεταμένα χερσαία σύνορα Καναδά – Ηνωμένων Πολιτειών. Όλοι οι Αμερικανοί από τον Πρόεδρο μέχρι και τον τελευταίο επίστευαν (με χαριτωμένην αφέλεια), ότι εάν εισέβαλαν εις τον απέραντο Καναδά θα ήταν αρκετό δια να τον κατάκτήσουν.

Το U.S. Navy τότε διέθετε μόνον 6 μεγάλες Φρεγάτες και 1 μικρή, επί πλέον 1 Κορβέττα και άλλα 8 μικρότερα Σκάφη. Δηλαδή ασήμαντη δύναμη εν συγκρίσει με αυτή των Βρετανών. Το Rοyal Navy ευρισκόμενον ασταμάτητα εις πόλεμον επί δεκαετίες, είχε εις το ενεργητικό του πολλές επιτυχίες άνευ προηγουμένου. Οι άνδρες του είχαν φθάσει εις το αλαζονικό σημείο να πιστεύουν ότι είναι αήττητοι. Δυστυχώς δι’ αυτούς υπέστησαν αρκετές ήττες και καταλήψεις των πλοίων τους μόνον από τις ανώτερες Αμερικανικές Υπέρ – Φρεγάτες.

Εις το Ηνωμένο Βασίλειο, πολλοί αγανακτούσαν διά το κατάντημα αυτό, και εύρισκαν την δικαιολογίαν ότι οι Αμερικανικές Φρεγάτες των 44 πυροβόλων δεν έπρεπε να ονομάζονται έτσι. Το συνεχές κατάστρωμα τους δεν είχε υπερ-κατασκευές, ούτε υπερυψωμένο Καμπούνι και Πούπι, επομένως τους επέτρεπε να φέρουν διπλή σειρά πυροβόλων, όσα περίπου είχε και ένα μεγάλο “Ship-of-the-Line-of-the-Battle”. Τότε, εν συντομία το έλεγαν και “Battle-ship”. Σήμερα θα το λέγαμε κάτι ως “Θωρηκτόν”. Ως εκ τούτου, αυτού του είδους τις μεγάλες και ισχυρές Frigates, δικαίως τις αποκαλούσαν ως “Πλοία Γραμμής” που ήσαν μεταμφιεσμένα εις Φρεγάτες.

Ο Αρχηγός του Βρετανικού Ναυτικού εις την Βόρειον Αμερική Ναύαρχος Sir John Borlase WARREN (1753-1822), Bαρωνέτος, Πολιτικός και Διπλωμάτης, εζήτησε από το Ναυαρχείο του εις το Λονδίνο να του αποστείλουν Φρεγάτες. Αυτοί ανταποκρίθησαν με άλλο τρόπο. Πήραν έναν αριθμό παλαιών “Πλοίων Γραμμής” των 74 πυροβόλων, απεξήλωσαν τα υψηλότερα καταστρώματα αυτών και τα μετέτρεψαν σε υβριδικά, τα λεγόμενα “Razees(ξυρισμένα). Toιουτοτρόπως εδημιούργησαν μία νέα Κλάσση η οποία θα μπορούσε να αντιμετωπίση τις μεγάλες Αμερικανικές Φρεγάτες των 44 πυροβόλων. Όμως αυτού του είδους τα πλοία δεν άρεσαν εις τους Βρετανούς Αξιωματικούς και τα αποκαλούσαν “Μούλους”, καθ’ όσον δεν ανήκαν εις έναν γνήσιο τύπο, δεδοκιμασμένο και πιστοποιημένον, έστω και με τα κριτήρια των εποχών εκείνων.

O Βρετανός Συνταγματάρχης Sir Thomas Sidney BECKWITH (1772-1831), επιχειρούσε αποβάσεις και επιδρομές εις ορισμένα σημεία των Αμερικανικών ακτών. Διοικούσε ένα Σύνταγμα Πεζικού μαζί με άλλους δύο Ανεξαρτήτους Λόχους, τους λεγομένους “Chasseurs Bretanniques” (Βρετανοί Κυνηγοί). Τους έδωσαν αυτόν τον εύηχον τίτλο, παρά το ότι αυτοί απετελούντο από 250 περίπου “απειθάρχους” Γάλλους Αιχμαλώτους που προτίμησαν να πολεμήσουν υπέρ της Βρετανίας παρά να σαπίσουν μέσα εις τις απάνθρωπες φυλακές της. Αυτά τα “μπουμπούκια” είχαν εκτραπεί σε θηριωδίες εναντίον των αμάχων κατοίκων εις το Hampton της Πολιτείας Virginia.

Μετά το τέλος του Αγγλo-Αμερικανικού Πολέμου 1812-14, τον οποίον οι Αμερικανοί Ιστορικοί ονομάζουν και Δεύτερον Πόλεμον της Ανεξαρτησίας τους, ήρχισε και το τέλος της εποχής του πανιού, η οποία είχε διαρκέσει πολλούς αιώνες. Μαζί με αυτήν πολλά πράγματα ήρχισαν να αλλάζουν. Κατά τον πόλεμον αυτόν εφάνησαν καθαρά όλες οι αδυναμίες της Αμερικανικής Κυβερνήσεως, και δη του Υπουργείου Ναυτικών.

Το Αμερικανικόν Εμπορικό Ναυτικό πλήρωσε πολύ ακριβά την πεποίθηση του Προέδρου Thomas JEFFERSON (1743-1826) και των συμβούλων του, ότι τάχα οι Βρετανοί απησχολημένοι εις την Ευρώπη με τον Ναπολέοντα, δεν θα ήσαν εις θέσιν να αποσπάσουν αρκετά από τα πλοία τους και να τα αποστείλουν εις τις Ανατολικές Ακτές των Η.Π.Α. , ώστε να εφαρμόσουν τον πλήρη αποκλεισμό τους. Ο JEFFERSON απεφάσισε λανθασμένα ότι η Αμερική δεν εχρειάζετο ωκεανοπλόο Πολεμικό Ναυτικό διά να προστατεύση την Εμπορική Ναυτιλία της. Πάντως η μόνη Αμερικανική επιτυχία ήταν ότι το 1813 απέκτησαν τον έλεγχο της λίμνης ERΙΕ, μιάς εκ των πέντε Great Lakes, μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά.

Παρά το ότι κάποιοι μεμονωμένοι Αμερικανοί Kυβερνήτες των Πολεμικών πλοίων επολέμησαν με γενναιότητα, φάνηκε η διοικητική ανεπάρκεια του Υπουργείου Ναυτικών. Το τελευταίο δεν μπορούσε να ασκήση έλεγχον εις τις Ναυτικές Επιχειρήσεις. Δεν εγνώριζαν την τέχνη της Στρατηγικής, ούτε υπήρχαν Επιτελικοί Σύμβουλοι με επαγγελματισμό. Η αλυσίδα της Διοικήσεως ήταν ανεπαρκής και όλες οι διαδικασίες της πρωτόγονες.

Από το αντίπαλο στρατόπεδο, εις το Βρετανικό Ναυαρχείο, μετά από τόσα χρόνια Ευρωπαϊκών πολέμων, είχε επέλθει η φυσική κόπωση και η εξάντληση των οικονομικών πόρων του. Ηναγκάσθη να εκδόση επείγουσες και αυστηρές διαταγές να γίνουν οικονομίες στα “στόρια” (εφόδια) γενικώς, ακόμη και εις τα πυρομαχικά. Έτσι το Ναυτικό Πυροβολικό τους, περίφημο διά την ταχυβολία του και την ευστοχία του, άρα και διά την απεριόριστη κατανάλωση πυρομαχικών, πήρε την κατιούσα. Το “γύρισαν” στην υπερβολική καθαριότητα και φιγούρες η οποία πολύ εύγλωττα περιγράφεται με το γνωστό σκωπτικό της Στρατιωτικής αργκό, “Spit and Polish”. Τουτέστιν, μεθερμηνευόμενον, φτύσιμο και γυάλισμα, υποτίθεται εις τα μπρούτζινα είδη των στολών τους καθώς και αντικειμένων του καραβιού.

Ήταν ένας παράξενος πόλεμος. Θα αποπειραθούμε να παραθέσουμε, κατά το δυνατόν εν συντομία, τα σχετικά της ως άνω προαναφερθείσης Ναυμαχίας, καθ’ όσον το όνομα « Μacedonian » προκαλεί ιδιαιτέρους συνειρμούς.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ

Εις τις 08-10-1812 ο Αμερικανός Commodore John RODGERS (1772-1838) διετάχθη να αποπλεύση από το Boston της Πολιτείας Μassachusetts ίνα εκτελέση την δευτέραν επιχείρηση του. Διοικούσε μίαν Μοίρα αποτελουμένην από τέσσερα πλοία. Τρείς Frigates : “United States”, “President”, “Congress”. Kαι ένα Brig, το “Argus”. Μετά από τρείς ημέρες διεχωρίσθησαν. Το “President” και το “Congress” διέπλευσαν σχεδόν όλον τον Ατλαντικόν Ωκεανό και κατόρθωσαν να συλλάβουν εννέα Βρετανικά Εμπορικά πλοία. Επίσης κατεδίωξαν και άλλες δύο Βρετανικές Φρεγάτες. Το “Nymphe” 38 πυροβόλων, υπό τον Πλοίαρχο Farmery Predam EPWORTH(1766-1828) και το “Galateα” 36 πυροβόλων, υπό τον Πλοί-αρχο Woodley LOSACK (1769-1838 ). Οι Αμερικανοί δεν τους πρόλαβαν διά να τους κτυπήσουν. Στις 31-12-1812 επανέπλευσαν πίσω εις το Boston.

To τρίτο πλοίο της Μοίρας, το Brig “Argus” με Κυβερνήτη τον Lieutenant Αrthur SINCLAIR (1780-1831), ενώ ανεφοδιάζετο με πόσιμο νερό υπέστη αιφνιδιασμόν από μίαν Βρετανική Φρεγάτα. Εσπευσμένως απέκοψε τις Λέμβους του και τις άγκυρες του και με εξαιρετική ναυτική δεινότητα κατόρθωσε να διαφύγη. Επίσης, είχε διατηρήσει και τα πυροβόλα του. Οι Βρετανοί τον κατεδίωκαν επί τρείς ημέρες.

Παρά την δύσκολη θέση του, κατόρθωσε να συλλάβη ακόμη ένα Βρετανικόν Εμπορικό πλοίο και να το επανδρώση με κάποιους από το δικό του Πλήρωμα ώστε να το ταξιδεύσουν μέχρι δικό τους λιμένα ως Λεία Πολέμου. Όλες αυτές οι διαδικασίες τον καθυστέρησαν, οπότε οι διώκτες του είχαν την ευκαιρία να τον πλησιάσουν. Του έριξαν μερικές βολές μόλις το “Αrgus” απεχωρίζετο από το πλοίο – λεία του. Εν τέλει επέστρεψε εις τις 03-1-1813, έχοντας συλλάβει συνολικώς 6 Βρετανικά Εμπορικά.

Το τέταρτο πλοίο της Μοίρας του J.RODGERS ήταν η Ηeavy Frigate “United States”, που είχε και την καλλιτέρα τύχη εις την συγκεκριμένην αποστολή. Κυβερνήτης του ήταν ο Stephen DECATUR (1779-1820) που τότε ακόμη είχε τον βαθμό του Πλοιάρχου. Ήταν η πρώτη Φρεγάτα που είχε ναυπηγηθεί από μίαν σειρά έξη παρομοίων του ιδίου τύπου. Ήταν αδελφόν-σκάφος με το “Constitution”. H κατασκευή του είχε περατωθεί το 1797. Ο ρόλος της ήταν να καταναυμαχήση οιανδήποτε Γαλλικήν ή Βρετανική Φρεγάτα. Επί πλέον ήταν ταχύτατη ούτως ώστε να μπορή να ξεφεύγη από ένα πολύ μεγαλύτερο εχθρικό “Ship-of-the-Line”. Είχε μήκος 53,34 μέτρα και πλάτος 13,26 μέτρα. Εκτόπισμα 1.576 τόνους. Οι Αξιωματικοί και το Κατώτερο Πλήρωμα του ήσαν εν τω συνόλω 478. Άλλη πηγή τους αναφέρει 428. To είχαν θέσει εις την Τάξη των 44 Πυροβόλων. Ο αρχικός οπλισμός του ήταν 32 κανόνια που έριχναν κανονόμπαλες βάρους 24 Pounds(Λιβρών). Αυτά ήσαν τοποθετημένα εις το μεσαίον Gun – Deck. Διάφορες πηγές και συγγραφείς περιγράφουν τον οπλισμό του με μικροδιαφορές όσον αφορούν τον αριθμό των πυροβόλων του και το βάρος των σφαιρών τους. Εν προκειμένω θα αναφέρουμε μόνον τους μεγαλυτέρους αριθμούς ως εξής :

• 30 Long Guns των 24  Pounds
• 24 Carronades των 42  Pounds
• 2 Chase Guns των 24  Pounds (Πυροβόλα κατάπλωρα επί δίωξιν του διαφεύγοντος εχθρικού.)

Το 1882, ο Theodore ROOSEVELT (1858-1919 ), μετέπειτα Υφυπουργός Ναυτικών και κατόπιν 26^ος Πρόεδρος των Η.Π.Α., είχε γράψει το βιβλίο του “Τhe Νaval War οf 1812″. Ισχυρίζετο ότι η Αμερικανική Κανονόμπαλα ήταν κατά 7% ελαφρύτερη από το ονομαστικό της βάρος. Οπότε το συνολικό βάρος μόνον της μιάς πλευρικής Ομοβροντίας ήταν μόνον 825 Λίμπρες και όχι 888. Ειρήσθω εν παρόδω, ότι οι Γαλλικές Κανονόμπαλες ήσαν βαρύτερες από από την τυπικήν ονομαστική τους αξίαν, αλλά και από τις Αγγλικές. Και αυτό διότι η Γαλλική Λίμπρα ήταν λίγο βαρύτερη από την Αγγλική. Η μπάλα την οποία έριχναν τα Γαλλικά 36 Pounders, δηλαδή τα στάνταρντ κανόνια της εποχής, διά τους Γάλλους εζύγιζε 39 Λίμπρες= 17,72 Κιλά. Αναμφιβόλως ήταν και αυτός ένας επί πλέον δυσμενής παράγων ο οποίος επεβράδυνε τον ήδη αργό ρυθμό βολής των Γάλλων. Το αποτέλεσμα ήταν το Βρετανικό πυροβόλο να είναι σχεδόν μονίμως ο ουσιαστικός νικητής εις τις ναυμαχίες.

 Το‘United States’ είχε ήδη πολεμήσει εναντίον των Γάλλων εις τον λεγόμενον “Quassi – War” (σχεδόν πόλεμο) του 1798-1800. Είχε συλλάβει και αρκετά μικρά Γαλλικά Σκάφη. Το ξημέρωμα της 25^ης Οκτωβρίου 1812 ευρίσκετο εις το στίγμα Βόρειον Πλάτος 29^ο και Δυτικόν Μήκος 29^ο και 30΄. Άλλη πηγή αναφέρει 500 ναυτικά μίλια Νοτίως των Πορτογαλλικών νήσων του συμπλέγματος Azores. Άλλη πηγή λέει ότι ευρίσκετο εις τις Ισπανικές νήσους του συμπλέγματος Canarias. Mία τρίτη αναγράφει πλησίον της Πορτογαλλικής νήσου Μadeira. O γράφων κατά την 37- ετή ταλαιπωρία του ανά τους Ωκεανούς, είχε κατ’ επανάληψιν επισκεφθεί τας ως άνω νήσους. Οι θαλάσσιες αποστάσεις που τις χωρίζουν είναι τεράστιες, οπότε προκύπτει το ερώτημα, διατί υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές διά το σωστό σημείον που έλαβε χώραν η ναυμαχία;

Οι Οπτήρες του “United States” επεσήμαναν ένα πανί εις το βάθος του ορίζοντος και εις απόσταση 12 ναυτικών μιλίων προς την πλευρά του καιρού. Επρόκειτο διά το Η.Μ.S. (His Majesty’s Ship) “Μacedonian”. Ήταν μία Βρετανική Φρεγάτα της επιτυχημένης “Lively Class”. Ήταν από το 1804 το ενδέκατο πλοίο αυτής της σειράς. Είχε μήκος 46,94 μέτρα και πλάτος 11,81 μέτρα. Εκτόπισμα 1.082 τόνους. To Πλήρωμα της ανήρχετο συνολικώς εις τους 301 άνδρες. O τυπικός οπλισμός της ήταν 38 πυροβόλα, άρα ανήκε εις το 5^th Rate. Σημειωτέον, ότι εις αυτήν την περίπτωση οι διάφορες πηγές μας δίδουν διαφορετικούς αριθμούς. Θα παραθέσουμε τους μεγαλυτέρους, ως κάτωθι:

• 28 Long Guns των 18 pounds
• 14 Carronades των 32 pounds
• 2 Chase Guns των 9 pounds
• 1 Βoat Carronade των  12  pounds

Ήταν γεροφτιαγμένη από ξύλα δρυός εις το Woolwich Dockyard, μεγαλύτερη από οιανδήποτε άλλην Αμερικανική Φρεγάτα που είχε κανόνια των 18 Λιβρών. Ήταν μεγαλύτερη από τις άλλες Βρετανικές Φρεγάτες που είχαν ταξινομηθεί εις το 5^th Rate και είχαν λάβει μέρος εις τους προηγουμένους πολέμους, όπως της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Πάντως ήταν κατά πολύ μικρότερη και ελαφρύτερα οπλισμένη από τον μελλοντικό της αντίπαλο το “United States”.

Είχε τεθεί εν ενεργεία τον Ιούνιο 1810. Τότε ο πρώτος Κυβερνήτης της. ήταν ο Post Captain (πλήρης Πλοίαρχος) Lord William FITZROY (1782-1857 ). Οι πρώτες επιχειρήσεις της Φρεγάτας ήσαν εις την Πορτογαλλία. Εκεί αυτός ο “Genrtleman” έβγαλε πολλά χρήματα “μαγείρευε” τα χαρτιά της διαχειρίσεως τροφίμων, προφανώς εις βάρος του Πληρώματος και τα περισσεύματα τα πουλούσε έξω προς όφελος του.

Eκτός αυτού, είχε διατάξει να μαστιγώσουν με 48 κτυπήματα έναν Ναύτη με την κατηγορία της μέθης. Το “επιτρεπόμενον” όριο του Royal Navy ήταν μόνον 12 “βουρδουλιές”. Επίσης είχε προσάψει την κατηγορία της περιφρονήσεως εις τον Μaster και είχε διατάξει να τον καθηλώσουν εις το πάτωμα και να του “κλειδώσουν” τα πόδια με κατάλληλες αμπάρες.Tέτοιου είδους ποινή είχε καταργηθεί πρό πολλού εις το Royal Navy. Μaster ήταν ο Αξιωματικός Ναυτιλίας, είχε τον βαθμό του Warrant Officer και ήταν ίσος προς τον Lieutenant, αλλά μετά από αυτόν. Μεταξύ των Μελών του αρχικού Πληρώματος υπήρχε ένας νέος 13 ετών, ο Samuel LEECH, ο οποίος αργότερα είχε γράψει τα απομνημονεύματα του.

Εις τις 07-4-1811 το Ναυτοδικείο έκρινε τον W.FITZROY ένοχο διά “ False Expense of Stores, Tyranny and Oppression”. Επί πλέον τον έκρινε ακατάλληλον να υπηρετήση ξανά εις το Ναυτικόν ως Αξιωματικός και τον απέταξε. Εν τούτοις, επειδή ήταν Αριστοκράτης, τον Αύγουστο 1811 με την κρυφή παρέμβαση του Διαδόχου-Αντιβασιλέως απεκατεστάθη εις τον τελευταίο βαθμό που είχε, αλλά ουδέποτε του ανετέθη κάποια υπηρεσία. Εις τις 04-6-1815 τον προήγαγαν και εις Υποναύαρχο.

Ο μεθεπόμενος Κυβερνήτης του “Macedonian” ήταν o Post Captain John Surman CARDEN (1771-1858 ). Mεταξύ των πρώτων ενεργειών του ήταν να προσλάβη μίαν ομάδα μουσικών, πράγμα που ευχαρίστησε το Πλήρωμα του. Όμως, υπήρχε και το δυσάρεστο θέμα, δεν τα πήγαινε καλά με τον 1^st Lieute-nant του (Ύπαρχο), David HOPE (1787- ? )

Τον Ιανουάριο 1812 το ‘Macedonian’ διετάχθη να μεταφέρη μυστικά κάποια Τραπεζικά Ομόλογα εις το Νorfolk της Πολιτείας Virginia, και να φέρη πίσω εις το Ηνωμένον Βασίλειον τα ίδια ποσά χρημάτων εις χρυσόν και άργυρον. Ήταν ένα μέρος του σχεδίου να διατηρήσουν την φερεγγυότητα της Τραπέζης Αγγλίας, ότι εξακολουθεί να εκπληρώνη τις οικονομικές υποχρεώσεις της, παρά τους μακροχρονίους Γαλλικούς Πολέμους, τους οποίους διέκριναν εις τους “Επαναστατικούς” και εις τους “Ναπολεοντείους”.

Ο Πλοίαρχος CARDEN κατά την εκεί παραμονή του με το πλοίο του, είχε συνάψει γνωριμίες και έκανε συναναστροφές με τα προβεβλημένα πρόσωπα της τοπικής κοινωνίας, μεταξύ αυτών ήταν και ο Αμερικανός Πλοίαρχος DECATUR. O CARDEN δειπνούσε συχνά μαζί με τον DECATUR και την σύζυγο του Susan. Όμως ο CARDEN με απροσεξία εξέθεσε τον σκοπό της μυστικής αποστολής του και απεκάλυψε το σχέδιο. Επομένως επέστρεψε με άδεια χέρια. Εις μίαν περίπτωσιν κατά τις συναναστροφές τους, αστειευόμενοι έβαλαν στοίχημα ένα καπέλο από γούνα κάστορος διά το ποίος θα νικήση εάν συμβή να ναυμαχήσουν τα πλοία τους. Θεωρούσαν ότι είχαν γίνει φίλοι.

Τον Σεπτέμβριο 1812 το H.M.S. “Macedonian” διετάχθη να συνοδεύση ένα Εμπορικό πλοίο του γνωστού τύπου “East Indiaman”. Eν συνεχεία να περιπολή προς αναζήτηση άλλων πλοίων διά να τα καταλάβουν ως “War Prize” (Λεία Πο-λέμου). Έτσι, εις μίαν από τις περιπολίες αυτές συνέβη το γεγονός το οποίον θα αναφέρουμε πιό κάτω, δηλαδή “ανταμώθηκε” με τo U.S.S. “United States”, την πρωίαν της 25^ης Οκτωβρίου 1812.

Στις 09.00 π.μ. τα δύο καράβια προετοιμάσθησαν διά την μάχη και έκαναν τις κατάλληλες μανούβρες. Δεν πρόκειται να κάνουμε λεπτομερείς περιγραφές των ανταλλαγών όλων των πυροβολισμών τους. Θα αρκεσθούμε μόνον εις ολίγες γραμμές. Ο Αμερικανός Κυβερνήτης επειδή είχε τα 24-άρια κανόνια του με το μακρύτερο βεληνεκές, είχε και την υπεροχή έναντι των 18-αριών του Βρετανικού εχθρικού Πολεμικού. Στις 09.30 π.μ. επέλεξε να ρίξη από μακριά την πρώτη του πλευρικήν ομοβροντία, ήταν όμως άστοχη. Ο Βρετανός CARDEN απήντησε και έρριξε κάτω έναν μικρό δοκό από τον πρωραίον ιστό της Αμερικανικής Υπέρ-Φρεγάτας. Οι Αμερικανοί ανταπέδωσαν και κατέστρεψαν την κορυφή του πρυμναίου ιστού του “Macedonian”. Mετά έστριψαν με δυσκολία κόντρα εις τον καιρό και έκαναν το Βρετανικό να τους καταδιώξη. Aκολούθως ξαναμανουβράρισαν και έλαβαν θέσιν εις τα δευτερόπρυμα του Βρετανικού και το σφυροκοπούσαν μεθοδικώς. Μέχρι το μεσημέρι του είχαν ρίξει όλα τα κατάρτια του και είχαν κάνει κόσκινο το σκαρί του.

Το DECATUR απετραβήχθη λίγο προσωρινώς και με τον τηλεβόα τους ρώτησε ποίον είναι το όνομα του αντιπάλου του και εάν θέλη να παραδοθή. Άφησε τον CARDEN και τον Ύπαρχο του David HOPE να σκεφθούν ότι δεν έχουν καμμίαν άλλην επιλογήν, από το να παραδοθούν. Mέχρι να απαντήσουν ο Αμερικανός ετοιμάζετο να τους αποτελειώση. Ο Βρετανός CARDEN έβλεπε ότι η Φρεγάτα του είχε καταντήσει πλέον ανυπεράσπιστη οπότε μετά από 90 λεπτά μάχης ηναγκάσθη να υποστείλη τις σημαίες του, σημάδι ότι παραδίδεται. Είχε ρίξει μόνον 30 ομοβροντίες, ενώ είχε δεχθεί μέσα εις το σκαρί του 100 βλήματα. Οι απώλειες του ήσαν 41 νεκροί και 63 τραυματίες, δηλαδή το 1/3 του Πληρώματος του. Ήταν το δεύτερο καράβι του Royal Navy που παρεδίδετο εις αυτόν τον πόλεμο.

Ο CARDEN μετά την λήξη του πολέμου επέστρεψε εις το Ηνωμένον Βασίλειον. Το Royal Navy είχε καθιερωμένη διαδικασία, όποιος Κυβερνήτης έχανε το καράβι του υφίστατο την βάσανον του Ναυτοδικείου. Υπέστη κριτικές διά τον τρόπο που το εχειρίσθη, εν τούτοις απηλλάγη, όμως ποτέ δεν του ανέθεσαν άλλη διοίκηση. Εις το Royal Navy τo σύστημα των προαγωγών, πάνω από τον βαθμό του Πλοιάρχου, ήταν βάσει της Αρχαιότητος. Πάντως αυτός έγινε και Ναύαρχος εις τον Πίνακα των Αποστράτων.

H Αμερικανική Υπέρ-Φρεγάτα είχε ρίξει 70 ομοβροντίες και είχε ολίγες απώλειες, 6 νεκρούς και 5 τραυματίες. Εάν θα είχε κάποιον άλλον Κυβερνήτη θα είχε περισσότερες απώλειες. Ο DECATUR ήταν δεξιοτέχνης εις τους χειρισμούς του. Λόγω της υπεροπλίας του ήταν αναμενόμενο ότι θα νικήση. Οι δε ζημίες του δεν ήσαν σοβαρές. Όταν οι Αμερικανοί επέβησαν εις το παραδοθέν εχθρικό πλοίο, ήλθαν κατά πρόσωπο με φίλους τους που είχαν συνυπηρετήσει εις το παρελθόν και σε άλλα πλοία, προφανώς σε Βρετανικά, διότι όντως πολλοί εκ των “Αμερικανών” ήσαν πρώην Βρετανοί Υπήκοοι. Αντήλλαξαν χαιρετισμούς μεταξύ τους και έπιασαν συζητήσεις. Όταν τα μέλη του Βρετανικού Πληρώματος, ως αιχμάλωτοι πλέον, έμαθαν διά τις εξαίρετες συνθήκες στο νεοπαγές U.S. Navy (εν συγκρίσει με τις κτηνωδίες που επικρατούσαν εις το Rοyal Navy) ήθελαν να κάνουν “μετάταξη” αλλά ο Αμερικανός Κυβερνήτης τους ηρνήθη, εδέχθη μόνον τους 5 εξ αυτών.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ

Tα δύο πλοία παρέμειναν “διπλαρωμένα” πάνω από δύο εβδομάδες, διά να επισκευάσουν κατά το δυνατόν το “Μacedonian”, ώστε να καταστή αξιόπλοο μέχρι κάποιον Αμερικανικό λιμένα. Στις 04-12-1812 το U.S.S.”United States” συνοδεύοντας την λεία του εισέπλευσαν εις το Newport της Πολιτείας Rhode Island εν μέσω εκρηκτικών εκδηλώσεων εθνικής υπερηφανείας και αγαλλιάσεως διά την θεαματική νίκη του Ναυτικού τους. Όπου πήγαιναν ο DECATUR και το Πλήρωμα του, τους έκαναν να αισθάνονται ως λέοντες. Από το Κονγκρέσο και τον Πρόεδρο εδέχοντο ειδικούς επαίνους. Λίγο αργότερα κατέπλευσαν εις την New York.

Η καταληφθείσα Βρετανική Φρεγάτα ήταν ένα πολύτιμο απόκτημα διά το νεοσύστατο και μικρό U.S. Navy που δεν είχε τότε πολλά καράβια. Τον Απρίλιο 1813 το Κράτος την “αγόρασε”, δηλαδή πλήρωσε εις το Πλήρωμα που την κατέλαβε τα μερίδια τους που εδικαιούντο από την Λεία Πολέμου. Της ύψωσαν την Αμερικανική σημαία και ετέθη πλέον επισήμως εν υπηρεσία. Κυβερνήτης αυτής ετοποθετήθη ο Πλοίαρχος Jacob Nicholas JONES (1768-1850). Ορθώς πράττοντες της διετήρησαν το Ελληνικότατο και Θρυλικόν όνομα της. Το μόνον που ήλλαξαν ήταν το πρόθεμα “H.Μ.S.” που τίθεται εμπρός από το όνομα εκάστου πλοίου του British Royal Navy. Είναι η συντομογραφία του HIS MAJESTΥ’S SHIP». Αντ’ αυτού έθεσαν το αντίστοιχον Αμερικανικό πρόθεμα “U.S.S.”,το οποίον είναι η συντομογραφία, του “UNITED STATES SHIP”.

 Εις το USS “United States” Κυβερνήτης παρέμεινε ο DECATUR που είχε προαχθεί εις Commodore. Έκανε διάφορες τροποποιήσεις εις τα τρία πλοία του μικρού Στολίσκου, τον οποίον επρόκειτο να διοικήση. Εις το δικό του, το “United States”, επειδή ήθελε να εξεύρη κάποιον χώρον ίνα κατασκευάση χοιροστάσιο (σύνηθες των εποχών διά φρέσκο κρέας), κατέβασε εις την ξηρά έξη Carronades. Συνεπώς η δύναμη πυρός του είχε μειωθεί από τα 54 κανόνια εις τα 48.

 Οι Εφημερίδες της Νew York ισχυρίζοντο ότι είχε βάλλει επί του πλοίου του άλλα οκτώ μεσαία πυροβόλα ή έναν άλλον τύπον, τον λεγόμενον “Colum-biad” των 32 Pounds (λιβρών). Επίσης είχε βγάλει από τις μεσαίες κανονοθυρίδες του άλλα οκτώ κανόνια των 24 Λιβρών, τα οποία τα παρέδωσε εις το USS “Macedonian”. Aυτό είχε αρχικώς τριάνταέξη πυροβόλα των 18 Λιβρών. Επομένως, διά να χωρέσουν τα νέα 24-άρια που παρέλαβε, δηλαδή ακόμη πιό μεγάλα, εμείωσε ακόμη τα δικά του, έβγαλε άλλα οκτώ Long – Guns των 18 Λιβρών. Τα δύο εξ αυτών τα παρέδωσε εις το Ship-Sloop “Hornet” τo οποίον αρχικώς είχε δεκαοκτώ πυροβόλα των 12 Λιβρών, αλλά τώρα διά να χωρέσουν αυτά τα δύο μεγαλύτερα που του παρεχώρησε το “Macedonian”, έβγαλε δύο από τα δικά του 12-άρια. Κυβερνήτης εις το “Hornet” ετοποθετήθη ο Master Commandant James BIDDLE (1783-1848). Ο τύπος του “Ship-Sloop” επίσης ελέγετο και “Sloop-of-War”. Εις τις 24-5-1813 αυτά τα τρία πλοία, αφού είχαν κάνει τις απαραίτητες επισκευές, μετασκευές και ενίσχυση του πυροβολικού τους εσάλπαραν από την New York. Eν τω μεταξύ ειχε αφιχθή μία ισχυρή Βρετανική Μοίρα υπό τον Post Captain Sir Thomas Masterman HARDY (1769- 1839). Ήσαν δύο μεγάλα “Ships-of-the-Line”, το 3^rd Rate “Ramilies” 74 πυροβόλων, και το 3^rd Rate “Valliant” 74 πυροβόλων. Μαζί τους είχαν και δύο Frigates του 5^th Rate, το “Acasta” 48 πυροβόλων, και το “Orpheus” 38 πυροβόλων.

H αποστολή των τριών Αμερικανικών ήταν να διασπάσουν τον αποκλεισμό που είχαν επιβάλλει οι Βρετανοί έξω από το Ηell Gate της Πολιτείας της New York. Την ιδίαν νύκτα ένας κεραυνός κτύπησε το
“United States” και του κατέστρεψε το μεσαίον άλμπουρο. Έπεσε εις το κατάστρωμα και επροκάλεσε σοβαρές ζημίες. Το “Μacedonian” που έπλεε 100 γιάρδες πίσω του, εφοβήθη μήπως προκληθεί κάποια έκρηξη και πυρκαϊά. Ηγωνίσθη πολύ διά να κρατηθή πιό μακριά. Ευτυχώς ουδείς ετραυματίσθη. Η αποστολή τους απέτυχε, αλλά επρόκειτο να αντιμετωπίσουν και άλλα πιό σοβαρά προβλήματα. Κατέφυγαν και ηγκυροβόλησαν έξω από την ακτή του Fisher’s Island, που είναι απέναντι από την ακτή της Πολιτείας του Connecticut. Tην 01-6-1813 τα τρία Αμερικανικά πλοία απεπειράθησαν να εξέλθουν μέσα από τον Πορθμό του Long Island.

Εκεί είδαν μόνο του το Βattleship “Ramilies” και προετοιμάσθησαν να το πολεμήσουν. Αλλά μόλις είδαν και τα υπόλοιπα τρία Βρετανικά να ξεπροβάλλουν πίσω από το Μοnthauk Point ,να πλέουν κατά πάνω τους και να τους πυροβολούν αιφνιδιάσθησαν. Ανέκρουσαν πρύμναν ταχέως και προσεπάθησαν να καταφύγουν μέσω του ποταμού Thames (όχι του Λονδίνου) εις την ασφάλειαν του λιμένος του New London. Το “United States” και τo “Ηοrnet” είχαν πολύ μεγάλο βύθισμα, οπότε ηναγκάσθησαν να απορρίψουν εις την θάλασσα το πόσιμο νερό τους και μέρος των τροφοεφοδίων τους.

Το Βρετανικόν “Acasta”, αν και μικρότερον, είχε εντός του βεληνεκούς του το “United States”, έτσι του έρριξε μία βολή με το “Επί δίωξιν” πρωραίον πυροβόλο του. Το Αμερικανικόν ανταπέδωσε την κανονιά με ένα από τα “Επί φυγήν” πρυμναία πυροβόλα του. Τότε ακριβώς το “Macedonian” παρέκαμπτε τον Φάρο του New London και ο κόσμος εις την παραλίαν εζητωκραύγαζε.

Τα τέσσερα Βρετανικά την “άραξαν” έξω από το Gull Island και παγίδευσαν τον Στολίσκο του DECATUR μέσα εις τον ποταμό Thames διά τους επομένους 21 μήνες, μέχρι την λήξη του πολέμου. Το Royal Navy εφήρμοζε στενόν αποκλεισμό. Μέχρι το 1814 είχε αναπτύξει έξω από τις Αμερικανικές ακτές περί τα 100 καράβια.

Εις το συγκεκριμένο σημείο, ο HARDY διοικούσε την Μοίρα του, ήταν συνάμα και Κυβερνήτης του “Ramilies”. Το άλλο Βattleship, το “Valiant”, είχε ως Κυβερνήτη του τον Post Captain Robert Dudley OLIVER (1766-1850). Το Frigate “Acasta” είχε τον Captain Alexander Robert KERR (1770-1831). Το δε “Οrpheus” είχε τον Post Captain Sir Hugh PIGOT (1775-1857). Είχαν όλοι τους τον υψηλότερο βαθμό της Κατηγορίας των Ανωτέρων, και εις εύλογον χρονικό διάστημα θα προήγοντο εις την βαθμίδα των Ανωτάτων, όπερ και εγένετο τελικώς. Πάνω από όλα, διέθεταν πολύχρονη πολεμικήν εμπειρία.

Εις τις 18-12-1813 o DECATUR προσεπάθησε να ξεγελάση την Βρετανική Μοίρα που τον κρατούσε αποκλεισμένο. Πλέοντας μέσα εις τον ποταμό με κατεύθυνση προς την ανοικτή θάλασσα, είδε αναμμένα μπλέ φώτα εις τις εκβολές του. Φυσικά τα έβλεπαν και οι Βρετανοί που καιροφυλακτούσαν πλησίον της ακτής. Ο DECATUR έγινε έξαλλος διότι διάφοροι κάτοικοι είχαν ανάψει τα φωτεινά σινιάλα διά να προδώσουν το σχέδιο της εξόδου του και της διαφυγής του. Οπότε το εγκατέλειψε και επανέκαμψε εις το New London.

Mετά από δύο ημέρες, εις τις 20-12-1813, έγραψε μίαν επιστολή προς τον Υπουργό Ναυτικών, διά της οποίας κατηγορούσε τους προδότες εις την περιοχή του New London. Είχε την υποψίαν ότι είχαν έλθει εις συνεννόηση με τους Βρετανούς διά να καταλάβουν τα τρία Αμερικανικά Πολεμικά που διοικούσε ο ίδιος και ευρίσκοντο αποκεκλεισμένα εις τον ως άνω λιμένα. Ο ισχυρισμός του περί προδοσίας, συντόμως έγινε γνωστός εις την τοπική κοινωνία. Επροκάλεσε έντονες συζητήσεις, αμφισβητήσεις, φιλονικίες κ.ο.κ. μεταξύ των κατοίκων του New London. O DECATUR διεξήγαγε έρευνες διά την ανακάλυψη των υπευθύνων, άνευ αποτελέσματος. Εάν τα σινιάλα έγιναν ενδεχομένως, από κάποιον Βρετανό κατάσκοπον ο οποίος παρεπιδημούσε εν κρυπτώ ή από Αμερικανούς Πολίτες, παραμένει αβέβαιον. Οι οπαδοί του κόμματος “Democratic – Republic”(το μελλοντικό Δημοκρατικό) κατηγορούσαν τους λεγομένους “Federalists”, oι οποίοι ήσαν εξ αρχής καθέτως αντίθετοι εις την κήρυξιν αυτού του πολέμου, και απολύτως ακλόνητοι εις τις ιδέες τους. Ως εκ τούτου, τους προσήψαν τον σκωπτικό χαρακτηρισμό “Βlue – Light Federalists”.

Ο DECATUR μη δυνάμενος να “σπάση”τον αποκλεισμό, έγραψε μίαν επιστολή προς τον αντίπαλο του Βρετανό Πλοίαρχο M. HARDY. Του ζητούσε να συναντηθούν και να διαπραγματευθούν τον τρόπο που θα επιλύσουν την κατάσταση. Συγκεκριμένως, επρότεινε δύο ισοδύναμα Πολεμικά, ένα από κάθε πλευρά, να μονομαχήσουν εις το πέλαγος. Το γράμμα του το έστειλε με ένα σκάφος με Λευκή Σημαία Ανακωχής. Με αυτήν την ενέργεια του είχε παραβεί τις διαταγές του Αμερικανού Υπουργού Ναυτικών William JONES (1760-1831). Mετά την άφρονα έξοδον, μονομαχίαν, ήττα και κατάληψη του U.S.S. “Chesapeake”, είχε απαγορεύσει εις τους Κυβερνήτας του να δεχθούν οιανδήποτε πρόκλησιν από εχθρικό πλοίο.

Το “επεισόδιο” είχε ως εξής. Την 01-6-1813 η Αμερικανική Φρεγάτα “Chesapeake” είχε εξέλθει του λιμένος Boston διά να “μονομαχήση” με την ισοδύναμη Βρετανική “Shannon”. Με τις πρώτες βολές που εδέχθη κατεστράφη το πηδάλιο της και έμεινε ακυβέρνητη. Εντός 15 λεπτών είχε σκοτωθεί ο γενναίος Πλοίαρχος της James LAWRENCE (1781-1813) και 80 εκ του πληρώματος του. Oι Βρετανοί έκαναν “ρεσάλτο” την κατέλαβαν και την ενέταξαν εις το “Royal Navy”. Ήταν η μόνη φορά που εναυμάχησαν δύο Φρεγάτες μόνες τους. Ήταν μία παράλογη και φυσικά αχρείαστη απώλεια.

Την επομένην ημέρα ο Βρετανός ΗΑRDY απήντησε εις τον DECATUR και αντεπρότεινε μία δική του Φρεγάτα, την “Statira” να “μονομαχήση” με το πρώην δικό τους “Macedonian” διότι ήσαν αδελφά-πλοία, με τον ίδιον αριθμό πυροβόλων και βάρος μετάλλου (σφαιρών). Μετά από σειρά συσκέψεων των Αμερικανών, ο DECATUR εζήτησε από τον Βρετανόν εχθρό του διαβεβαιώσεις, ότι εάν νικούσε το “Μacedonian” αυτός δεν θα απεπειράτο να το ανακαταλάβη. Παρά τις πολλές συνεννοήσεις μεταξύ τους, ήταν πρόδηλον ότι ουδεμία πλευρά είχε εμπιστοσύνη εις την άλλην. Φυσικά τα πράγματα παρέμειναν τα ίδια.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ USS “MACEDONIAN” ΚΑΙ ΕΙΣ ΑΛΛΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ

Eις τις 20-5-1815 tο Αμερικανικό “Μacedonian” διετάχθη να καταπλεύση εις την Μεσόγειον Θάλασσα δια να συνενωθή με την Μοίρα του Commodore DECATUR μαζί με άλλα 10 πλοία. Είχαν αναλάβει ξανά δράση εναντίον των Δυνάμεων της Μπαρμπαριάς, τον λεγόμενον “Algerian War”. O αντικειμενικός σκοπός τους ήταν να σταματήσουν τις επιθετικές ενέργειες εναντίον της Αμερικανικής Εμπορικής Ναυτιλίας. Εις τις 17-6-1815 το USS “Macedonian” βοήθησε εις την κατάληψη της Αλγερινής Ναυαρχίδος, της Φρεγάτας “Mashuda”. Συμμετείχε μαζι με τις Αμερικανικές Φρεγάτες “Constellation” και “Guerriere” καθώς και τα Sloops-of-War “Epervier” και “Ontario”.

Τον Ιούνιο 1815 υπεγράφη η Συνθήκη με την Αλγερία. Εις τις 07-8-1815 υπεγράφη και με την Τύνιδα και με την Τρίπολη. Τοιουτοτρόπως τα Αμερικανικά Εμπορικά πλοία απέκτησαν ελευθερία κινήσεων εντός της Μεσογείου. Τα επόμενα τρία χρόνια το USS “Macedonian” περιπολούσε εις την Μεσόγειο και κατόπιν επέστρεψε εις τις Ανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Στις 17-12-1815 επεκυρώθη η Συνθήκη Ειρήνης εις την πόλη GHENT του σημερινού Βελγίου και όλοι ξαναγύρισαν ευχαριστημένοι εις τα παλαιά σύνορα τους.

Το U.S.S. “Madedonian” από τον Ιανουάριο 1819 έως τον Μάϊο 1821 επιχειρούσε έξω από τις ακτές της Νοτίου Αμερικής και από την πλευρά του Ειρηνικού Ωκεανού. Επροστάτευε τα Αμερικανικά συμφέροντα από τους κινδύνους τους οποίους προκαλούσαν οι Επαναστάσεις των “Λατινόμερικανικών” αποικιών που ηγωνίζοντο διά τις Ανεξαρτησίες τους από την Κατοχή των Μητροπόλεων τους, δηλαδή της Ισπανίας και της Πορτογαλλίας.

Αυτήν την χρονική περίοδο το “Μacedonian” έκανε “τραπεζικές” εργασίες με τους Privateers (κουρσάρους) και πειρατές κάθε είδους. Ο Πλοίαρχος John DOWNES (1784-1854) έβαζε τους Δοκίμους του και άλλους εμπίστους του να μετρούν τα μεταλλικά νομίσματα. Είχαν γίνει πάρα πολλές καταθέσεις. Κάποια μεμονωμένα άτομα είχαν καταθέσει πάνω από 100.000 δολλάρια. Αυτοί οι “εμπιστοι” του από το πλήρωμα έκαναν πικρά παράπονα διά την μεταχείριση τους. Έγραφαν ότι τους ηνάγκαζε να τρώνε αλευρώδη σιτηρά και όσπρια, ενώ μετρούσαν τεράστια ποσά δολλαρίων εις κέρματα. Απορούσαν ότι δεν εκτελούσαν τα καθήκοντα τους, διά τα οποία είχαν καταταγεί εις το Ναυτικό. Τους ενοχλούσε ότι δούλευαν διά τον προσωπικό πλουτισμό του Καπετάνιου τους.

Εις το σημείον αυτό, κρίνουμε άξιον αναφοράς τα “λαμπρά” κατορθώματα εκείνου του παλαιού γνωστού μας, του περιβόητου Thomas Alexander COCHRANE (1775-1860 ) ως μισθοφόρου αρχικώς εις την υπηρεσίαν της Χιλής και μετέπειτα της Βραζιλίας. Το 1822, το USS “Macedonian” κάπου συνηντήθη με τον Στολίσκο που διοικούσε ο COCHRANE. Εκεί πλησίον ευρίσκετο και η Βρετανική Φρεγάτα “Hyperion” 42 πυροβόλων ανήκουσα εις το 5^th Rate. O Kόχραν, από παλαιά που υπηρετούσε εις το Royal Navy δεν είχε πολλές συμπάθειες. Ο Κυβερνήτης του “Hyperion”, Post Captain Thomas SEARLE (1777-1849) είχε πιέσει σκληρά το Πλήρωμα του να μην αποτολμήσουν οιανδήποτε απόπειραν επιδείξεως θαυμασμού προς τον Κόχραν διά τις “επιτυχίες” του εις την Νότιον Αμερική. Eν τούτοις, εις πείσμα των διαταγών του SEARLE, εζητωκραύγασαν τα καράβια του Κόχραν καθ’ ένα ξεχωριστά. Από την άλλη πλευρά, οι Αμερικανοί Αξιωματικοί του Αμερικανικού “Μacedonian” ησύχως του ευχήθησαν καλήν επιτυχία, όπως παρέπλεε δίπλα τους. Όμως ρητώς απείχαν από του να σταθούν εις στάσιν προσοχής και να τον ζητωκραυγάσουν (hailing).

Τον Ιούνιο 1821 το “Macedonian” επέστρεψε εις το Boston. Στις 02-4-1822 απέπλευσε εκ νέου με προορισμό την Καραϊβική. Εκεί ενετάχθη εις την West Indies Squadron υπό την Διοίκηση του Commodore James BIDDLE. Προστάτευαν τα Αμερικανικά Εμπορικά πλοία από την πειρατείαν εις τις West Indies και ευρύτερα εις την Καραϊβική Θάλασσα, μέχρι το 1826. Εκεί απεβίωσαν 76 από τους Αξιωματικούς και το κατώτερο πλήρωμα του, λόγω του κιτρίνου πυρετού. Ο James ΒIDDLE ανέφερε άλλους 52 από το δικό του πλοίο, oπότε με τόσες απώλειες τελείωσαν την αποστολή τους, κατ’ ανάγκην επέστρεψαν εις το Norfolk Navy Yard. Εις τις 11-6-1826 απέπλευσε από το Norfolk ξανά διά τις Βάσεις εις τον Ειρηνικόν Ωκεανό. Εις τις 30-10-1828 επέστρεψε εις το Hampton Roads της Πολιτείας Virginia. Το ίδιον έτος ετέθη εκτός ενεργείας και διελύθη εις το Νοrfolk Navy Yard.

Eις το τέλος γεννάται το μεγάλον ερώτημα διά την Φρεγάτα “Macedonian”. Όταν προ δύο αιώνων η Βρετανική Κυβέρνηση και το Ναυαρχείο έδιναν σε ένα Πολεμικό πλοίο τους αυτό το Θρυλικό και Ελληνικώτατο όνομα, δεν ήταν τυχαίο. Ποίον είχαν κατά νουν; Μετά την κατάληψη του από το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό, δεν το ήλλαξαν, παρέμεινε το ίδιο. Τα δύο μεγαλύτερα και καλλίτερα Ναυτικά όλων των εποχών, ποίον ήθελαν να τιμήσουν; Μήπως τους ανυπάρκτους Σκοπιανούς; Βεβαίως όχι. Απλώς και τα δύο ήθελαν να πάρουν κάτι από την αιωνίαν δόξα του Παμμεγίστου των Ελλήνων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και να την κληροδοτήσουν εις το καραβάκι τους. Το Ακρόπωρον του “Μacedonian” είχε την μορφή του Μεγάλου Αλέξάνδρου. Το διετήρησαν και το έχουν επί ενός βάθρου εις άκρως τιμητική θέση εις την U.S. Naval Academy – Annapolis – Meryland .

 

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

 Ως συνήθως, μετά από κάθε πόλεμο γίνονται πολλές μελέτες, κρίσεις, αναλύσεις και εξαγωγή συμπερασμάτων. Το νεαρό U.S. Νavy δεν μπόρεσε να εξουδετερώση τον αποκλεισμό που τους είχε επιβάλλει το British Royal Navy, με πολύ δυσμενή αποτελέσματα διά την Αμερικανικήν οικονομίαν. Ο U.S. Army δεν τα πήγε καθ’ όλου καλά. Υπενθυμίζουμε ότι εις τις 24-8-1814 ο Βρετανικός Στρατός υπό τον Υποστράτηγο Robert ROSS (1766-1814) ) κατέλαβε την Πρωτεύουσα τους, Washington D.C.και την πυρπόλησε. Εν αντιθέσει, το Αμερικανικό Ναυτικό τα πήγε πολύ καλλίτερα πολεμών-τας εναντίον του μεγαλυτέρου και εξαιρετικώς εμπειροπολέμου Royal Navy. Το U.S. Navy απεδείχθη πολύ ικανόν εις τις ναυμαχίες μεταξύ μεμονωμένων πλοίων και ανέδειξε πραγματικούς θαλασσινούς ήρωες.

Ο Αμερικανός Yποναύαρχος Thayer Alfred MAHAN (1840-1914), ήταν διεθνώς διακεκριμένος και ανεγνωρισμένος ως αυθεντία εις τα θέματα ναυτικής ιστορίας και στρατηγικής, καθώς και εξωτερικής πολιτικής κ.ο.κ. Ήταν Διδάκτωρ και συγγραφεύς. Ο ίδιος είχε γράψει, πολύ αργότερα, ότι είναι απορίας άξιον πως μετά την ναυμαχία τους, αυτά τα δύο πλοία, ο νικητής “United States” και η λεία του “Macedonian” κατόρθωσαν να επιστρέψουν εις τους Αμερικανικούς λιμένες. Πέρασαν απαρατήρητα ανάμεσα από τα πολλά Βρετανικά Πολεμικά που εφήρμοζαν τον αποκλεισμό και τριγυρνούσαν έξω από τα Αμερικανικά παράλια τους. Όμως ο Τ.Α. ΜΑΗΑΝ παρεδέχετο ότι ο Αρχηγός των Βρετανικών Δυνάμεων εις την Βόρειον Αμερική, Ναύαρχος – Bαρωνέτος Sir John Borlace WARREN (1753-1822) προτιμούσε τα πλοία του να περιπολούν εις τις γραμμές που ταξίδευαν τα Αμερικανικά Εμπορικά πλοία. Ο κύριος στόχος του ήταν να κτυπήση την Αμερικανικήν οικονομία. Διότι η Κυβέρνηση του Λονδίνου (και προφανώς ο ίδιος) προέβλεπαν πάρα πολύ σωστά, την ταχείαν ανάπτυξιν ένός νέου δυνατού Κράτους, που είχε τεραστίαν εδαφικήν έκταση και μεγάλα αποθέματα φυσικού πλούτου, αυτά εφοβούντο.

Ο Ναύαρχος WARREN ήταν παραλλήλως και Πολιτικός και Διπλωμάτης και Πρεσβευτής. Επομένως έβλεπε μακριά, ως εκ τούτου έθετε εις δευτέραν προτεραιότητα την παρεμπόδισιν του απόπλου των Αμερικανικών Πολεμικών και της εξόδου τους εις τον Ατλαντικόν Ωκεανό. Αυτά δεν τα θεωρούσε επικίνδυνα, ήταν σίγουρος ότι δοθείσης ευκαιρίας θα τα καταναυμαχούσε. Πλήν ελαχίστων περιπτώσεων είχε προβλέψει απολύτως σωστά. Το Royal Navy είχε τρείς Βάσεις εις την Βόρειον Αμερική και εις την Καραϊβική Θάλασσα. Εις το Halifax, εις τα Υπήνεμα Νησιά της Καραϊβικής και εις την Jamaica. Kάθε μία είχε τον δικόν της Διοικητή, άρα δεν υπήρχαν συντονισμένες επιχειρήσεις εναντίον των Αμερικανών. Εις τις 03-8-1812 ο Ναύαρχος WARREN ανέλαβε ως Γενικός Διοικητής. Εις τις 26-9-1812 αφίχθη εις το Halifax oπότε η κατάστασις εβελτιώθη.

Τότε, υπήρχε η θεωρία ότι η καλλιτέρα τακτική δι’ ένα ασθενέστερο πλοίο, ήταν να πυροβολή από μακριά και να σκοπεύη υψηλά εις τα κατάρτια του ισχυροτέρου αντιπάλου του. Ο στόχος του ήταν να του καταστρέψη τα ξάρτια, τα πανιά κ.λ.π. , ώστε να τον σταματήση ή έστω να επιβραδύνη την ταχύτητα του. Οι Βρετανοί, ως επί το πολύ, δεν εφήρμοζαν αυτήν την Τακτική. Προτιμούσαν να πλησιάζουν το εχθρικό και να σφυροκοπούν το σκαρί του. Αυτό μπο-ρούσαν και το επετύγχαναν, αλλά εναντίον άλλων εχθρών τους, όχι κατά των Αμερικανών.

Ο Theodore ROOSEVELT, εις το προαναφερθέν βιβλίο του, είχε γράψει την δική του αντίθετη άποψη. Δηλαδή, οι Βρετανοί νικούσαν τις ναυμαχίες εναντίον των άλλων Ευρωπαίων εχθρών τους, διά έναν απλούστατον λόγον, επειδή ήσαν σαφώς ανώτεροι από αυτούς. Όσον αφορά τους Αμερικανούς, έγραψε ότι επικρατούσαν εναντίον των Βρετανικών Φρεγατών, διά τον ίδιον απλούστατον λόγον. Διέθεταν τις εξαιρετικές Υπέρ-Φρεγάτες τους που ήσαν ανώτερες από εκείνες του Royal Navy. Υπεστήριζε την θεωρία του παραθέτοντας αρκετά παραδείγματα με στοιχεία που είχε λάβει από το τετράτομο βιβλίο “Batailles Navales de la France” που είχε γράψει ο Γάλλος ναυτικός ιστορικός Onesime Joachim TROUDE (1807- 86). Ο ίδιος υπηρετούσε ως Enseigne de Vaisseau (Σημαιοφόρος) κατά την Απόβαση και Κατοχή της Αλγερίας το 1830. Έφθασε τον βαθμό του Capitaine de Fregate (Aντιπλοίαρχος).

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• ‘An Old Sailor’ , του Μ.H.Barker, Greenwich Hospital anecdotes, London, 1826.
• ‘Sailing War Ships of the U.S.Navy, του Donald L.Canney, Chatham Publishing, New York,
• ‘History of the Navy of the U.S.A.’, του James Fenimore Cooper, Richard Bentley Ltd. (publisher to Ηer Majesty the Queen) , London, 1839.
• ‘Naval Recollections of the Late American War’,του R.J.Barrett, United Service Journal,
• ‘Life of Commodore Stephen Decatur, του Alexander Slidell MacKenzie, C.C. Little & J.Brown, York, 1846                    
• ‘The Naval History of Great Britain’,του William James, Richard Bentley Ltd, London, 1859.
• ‘The Influence on Sea Power Upon the French Revolution and Empire 1793-1812’,του Captain Alfred Thayer Mahan, Sampson Low, Marston  & Co. Ltd , London, 1893.
• ‘The British Fleet’, του Commander Charles N. Robinson, George Bell & Sons Ltd, London,  1895.
• ‘Τhe Naval War of 1812’, του Theodore Roosevelt, Charles Scrib-ner’s Sons, N.York , 1902.
• ‘Twenty Six Historic Ships’,του Frederick Stanhope Hill, G.P. Putnam’s Sons, N.York 
• ‘Sea Power in its Relations to the War of 1812’, του Rear Admiral A.T. Mahan, Samson Low, & Marston Co. Ltd , London, 1905.
• ‘The Wooden Fighting Ship in the Royal Navy, 897-1860, του Η.Η.Αrchibald, Blandford Press Ltd, Poole Dorset, 1968
• ‘The Oxford Companion to Ships and the Sea’, P.K.Kemp
• ‘Strategy & Tactics of Sea Warfare’, του Νed Wilmott, Chart Well Books Inc, New Jersey, 1979.
• ‘The Fighting Ship’,του Βernard Brett, Oxford UniversityPress, Oxford, 1985.
• The Line of Battle’ -‘The Sailing Warship 1650-1840’, 1992
• Nαυτικοί Βαθμοί και Στολές – Ιστορία και Παράδοση, του Ηλία ΜΕΤΑΞΑ (υπό έκδοσιν), Πειραιευς, 2020.